Muziek

Muziek, het kan je troosten, Het kan je steunen.
Het maakt je vrolijk. 
Het maakt je verdrietig.
Soms maakt het je boos. En soms kan het je verbazen.

De band die mij deed verbazen was Disturbed.
Tot een jaar of 2 geleden stond Metal muziek voor mij gelijk aan onverstaanbare herrie.Ik had daar niets mee. 
Tot ik hun cover hoorde van het nummer: Sound of Silence van Simon en Garfunkel.
Wauw! Dat was mijn eerste “kennismaking” met Disturbed. Een metalband. Aangenaam verrast door het nummer besloot ik wat verder te kijken/luisteren op Youtube of ze nog meer van dat soort nummers hadden.
Het tweede nummer dat ik van hun hoorde was: The Light.
De eerste keer dat ik het nummer hoorde was het vooral een bak herrie, maar door de clip die er bij was besloot ik mijn koptelefoon op te zetten en nogmaals te luisteren.
Toen ik de tekst hoorde was ik verkocht!
En ik besloot hun lp te kopen. De rest van hun muziek kende ik niet. 
Geen moment spijt gehad van de aankoop. Inmiddels een beetje een fan. Nog geen mogelijkheid gehad om ze live te zien, maar ik luister regelmatig hun muziek.
Zulke goede teksten! Wauw! 
Nee, niet alle nummers vind ik even goed, maar veel wel! 
Zo blijkt dat niet alles is wat je denkt dat het is. Metal is niet alleen maar een bak onverstaanbare herrie.

Sommige muziek kan je ook verdrietig maken. Zo kocht ik een aantal jaar geleden een cd van Paul Mulder. Naast vrolijke nummers stonden er ook een paar erg mooie nummers op. Waaronder een nummer over zelfmoord. En ook het nummer: Nooit ver weg. 
Ik had de cd gekocht voor de vrolijke nummers, ik zat niet goed in mijn vel dus die muziek kon mij opvrolijken. Tja, tot het nummer Nooit ver weg. 
Toen ik die hoorde liepen de tranen me over de wangen. Het heeft lang geduurd voor ik dat nummer kon horen zonder te huilen.
Nu kan ik het inmiddels wel.

Momenteel word ik vrolijk van de muziek van Paul Simon samen met Ladysmith Black Mambazo. Heerlijke nummers van live optredens. Lekker mee zingen en swingen.

Maar ik kan soms ook boos worden bij muziek.
Althans met 1 nummer kan ik soms echt pisnijdig/woest worden.
Het nummer: Read all about it van Emeli Sande.
Het is een erg mooi en goed nummer. 
Echter is er een live versie waarin ze samen zingt met Professor Green.
En hij zingt o.a.: As a kid I looked up to you……
I wonder what I used to do that you make to hate me….
I wish you reached down, I wish you where been around, when I have been down.

Er zijn momenten dat als ik dat nummer hoor en als hij dat zingt dat ik echt woest wordt. Met mijn vuist op tafel ram en de tekst mee schreeuw!
Ja, dan ben ik boos op mijn ouders. Op mijn vader, maar vooral op mijn moeder. En boos op mijn broer. Wat heb ik hem gedaan dat hij mij zo haatte? Mij zo veel pijn deed, mijn jeugd sloopte, mijn verkrachtte, mij mishandelde. 
Boos op mijn ouders, waarom waren ze er niet? Waarom stopten ze het niet? Waarom grepen ze niet in? 
Vooral als ik niet lekker in mijn vel zit kan dat stukje tekst mij behoorlijk triggeren en mij echt woest maken.

Muziek, het doet zo veel met je.

Gelukkig kan het je ook opvrolijken en ja ook kalmeren.
En ik kan zelfs rustig worden van de nummers van een metalband.
Muziek, ik kan niet zonder.