Laat het verleden toch rusten.
Zo’n stomme uitdrukking.
Want wat als ik het verleden wel wil laten rusten, maar het verleden zelf telkens haar kop opsteekt?
Hier in het heden?
Geloof me, ik zou maar wat graag mijn verleden in het verleden laten.
Achter mij laten. Ik ben er zo langzamerhand echt klaar mee!!
Maar schijnbaar is het verleden alles behalve klaar met mij!
En zeggen dat het niet goed gaat.
Alweer niet!
Alweer een terugval.
Ja, weer van dat klote verleden.
Nee, dat zeg ik maar niet meer.
Want ik zie de blikken wel!
Ik ben echt niet blind!
Het is in mijn verleden gebeurd.
Dat klopt, maar het heeft ook nu, in het heden, zo veel jaar later nog steeds invloed. Ja er zijn momenten dat ik me zwaar Klote voel.
Nee, ik verwacht niet dat iemand het begrijpt.
Ik weet dat er een paar mensen zijn die het wel begrijpen.
Maar vele begrijpen het niet.
En daar zal ik het mee moeten doen.
En dan die stomme opmerkingen over groeien, kracht, je krijgt wat je op dat moment aankan in je leven. Lessen leren bla bla bla.
Denk je nu echt dat ik daar wat aan heb?
Hou dan alsjeblieft je bek dicht, want op dat soort opmerkingen zit ik echt niet meer te wachten!
